Βερναρδάκης

Επώνυμο τριών αδελφών από τη Μυτιλήνη, που ασχολήθηκαν με τις επιστήμες και τα γράμματα. 1. Αθανάσιος (1844 – 1912). Οικονομολόγος, λόγιος και συγγραφέας. Σπούδασε πολιτική οικονομία στο Παρίσι (1866-70) και κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ασχολήθηκε με το εμπόριο, παράλληλα με τη συγγραφή πολυάριθμων οικονομολογικών μελετών: De l’ origine des monnaies et des leurs noms (Η καταγωγή των νομισμάτων και η ονομασία τους, Παρίσι 1870), Le pαpiermonnaie de l’ antiquité (Το χαρτονόμισμα της αρχαιότητας, Παρίσι 1874), Περί του εν Ελλάδι εμπορίου (Αθήνα 1885), Η ανακαίνισις του Παρθενώνος (Αθήνα 1906) κ.ά. 2. Γρηγόριος (1848 – 1925). Φιλόλογος και παλαιογράφος. Το όνομά του συνδέεται στενά με την ελληνική παροικία της Αιγύπτου, γιατί διετέλεσε διευθυντής της Αμπετείου σχολής του Καΐρου και του Αβερωφείου γυμνασίου της Αλεξάνδρειας. Σπούδασε φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, του οποίου και αναγορεύτηκε διδάκτορας. Από την Αίγυπτο έφυγε για μετεκπαίδευση στη Λειψία και στο Βερολίνο και έπειτα πήγε στο Παρίσι και στην Ιταλία, όπου μελέτησε χειρόγραφα των τοπικών βιβλιοθηκών. Το 1880 διορίστηκε γυμνασιάρχης στη Μυτιλήνη και το 1895 διευθυντής του Ζαρίφειου διδασκαλείου της Φιλιππούπολης. Τέλος, το 1898 διορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εκτός από μια επτάτομη έκδοση των Ηθικών του Πλουτάρχου (Λειψία, 1888-96), έγραψε και πολλά πρωτότυπα έργα της ειδικότητάς του, καθώς και ένα Λεξικόν ερμηνευτικόν των ενδοξοτάτων Ελλήνων ποιητών και συγγραφέων (1918). 3. Δημήτριος (1833 – 1907). Φιλόλογος και δραματικός ποιητής. Σπούδασε φιλολογία και ιστορία στα πανεπιστήμια Αθηνών, Μονάχου και Βερολίνου. Όταν επέστρεψε, διορίστηκε καθηγητής της γενικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών (1861-69 και 1882-83). Το πάθος του, όμως, ήταν το δραματικό θέατρο. Από φοιτητής ακόμα άρχισε να γράφει μια σειρά από τραγωδίες πάνω σε ευριπίδεια και σαιξπηρικά πρότυπα: Μαρία Δοξαπατρή, Μερόπη, Κυψελίδαι, Ευφροσύνη, Νικηφόρος Φωκάς και Φαύστα. Το τελευταίο θεωρείται το καλύτερο έργο του. Το κοινό τις υποδέχτηκε με ενθουσιασμό, οι κριτικές επιτροπές όμως των θεατρικών διαγωνισμών της εποχής δεν τις έκριναν άξιες βραβείου. O Β. κάθε φορά απαντούσε με δηκτικές αντεπικρίσεις. Έτσι, γρήγορα δημιουργήθηκε γύρω του ένα εχθρικό κλίμα που τον ανάγκασε δύο φορές να παραιτηθεί από την έδρα του στο πανεπιστήμιο και τελικά να απομονωθεί στη Μυτιλήνη. Με την ίδια δηκτικότητα, αλλά και με γερή επιχειρηματολογία, έγραψε τον Ψευδαττικισμού έλεγχον (1884), με τον οποίο υπερασπίστηκε τη δημοτική και επιτέθηκε κατά του Κ. Κόντου και των οπαδών του γλωσσικού αρχαϊσμού. Από τα άλλα έργα του πρέπει ιδιαίτερα να μνημονευθούν η τρίτομη υποδειγματική έκδοση οκτώ τραγωδιών του Ευριπίδη (1888-1903), ένα Εγχειρίδιον γενικής ιστορίας (1867) και μια πραγματεία Περί εκκλησιαστικής μουσικής (1876). Ο φιλόλογος και δραματικός ποιητής Δημήτριος Βερναρδάκης (1833-1907).